TY - JOUR ID - 13650 TI - رابطه پزشک و بیمار در پزشکی خانواده: یک بررسی مروری JO - افق توسعه آموزش علوم پزشکی JA - HMED LA - fa SN - 2228-6438 AU - عمادزاده, علی AU - روانشاد, یلدا AU - آذرفر, آنوش AU - وطن خواه, یلدا AD - دکترای تخصصی آموزش بهداشت، گروه آموزش پزشکی، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران AD - استادیار پزشکی اجتماعی، مرکزتوسعه تحقیقات بالینی بیمارستان قائم، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران AD - فوق تخصص نفرولوژی اطفال ، استادیار ، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران AD - کارشناس ارشد آموزش پزشکی، کارشناس واحد برنامه ریزی مرکز مطالعات و توسعه آموزش علوم پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران Y1 - 2016 PY - 2016 VL - 6 IS - 2 SP - 33 EP - 35 KW - بیمار KW - ‌ پزشک خانواده KW - ‌ ارتباط DO - 10.22038/hmed.2016.13650 N2 -    مقدمه: تفکرپزشک خانواده در کشورماریشه درفرهنگ ایرانی اسلامی دارد. ارتباط، مجموعه ایا زتوانایی های قابلآموختن ا ست که به اعتقاد بسیاریا زصاحب نظران یک مهارت بالینی پایه محسوب می‌شود؛ هر چند مهارتهای ارتباطی پیچیده هستند، قابلیت آموزش و آموختن دارند. در این بررسی به رابطه پزشک و بیمار در سیستم پزشک خانواده پرداخته شده است. روش: مطالعه حاضر از نوع مروری بوده و جهت برنامه پزشک خانواده و ارتباط پزشک و بیمار در سایت هایsid.ir، Science direct و موتور جستجوی google scholar جستجو انجام شد. یافته ها: در برنامه پزشک خانواده تواناییهای ارتباطی نه تنها شامل تعامل با بیماران بلکه تبادل اطلاعات از طریق کلامی و نوشتاری با خانواده های آنان و   دیگر اعضای تیم بهداشتی نیز می شود. The kalamazoo consensuse statement شاید یک مثال خوب از یک مدل همه جانبه ارتباطی پزشک و بیمار برای مراقبتهای سرپایی از قبیل پزشک خانواده باشد. مدلهای دیگر عبارتند از ILS، Framework SEGUE، مدل کالگری کمبریج. نتیجه گیری: برنامه پزشک خانواده منجر به افزایش کارآیی خدمات درمانی و افزایش رضایتمندی بیماران می شود. رابطه پزشک و بیمار نقش کلیدی در برنامه ی پزشک خانواده دارد و باید در سیاست گذا ری ها و برنامه ریزی های آتی به خصوص تدوین برنامه های درسی این امر مدنظر قرار گیرد.         علی عمادزاده1 ، یلدا روانشاد2،آنوش آذرفر3، رؤیا وطن خواه4 1 دکترای تخصصیآموزشبهداشت،گروهآموزشپزشکی،دانشکدهپزشکی،دانشگاهعلومپزشکیمشهد،مشهد،ایران 2 استادیارپزشکیاجتماعی،مرکزتوسعه  تحقیقات بالینیبیمارستانقائم،دانشکدهپزشکی،دانشگاهعلومپزشکیمشهد،مشهد،ایران 3 فوق تخصص نفرولوژی اطفال ، استادیار ، دانشکده پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران 4 کارشناس ارشد آموزش پزشکی، کارشناس واحد برنامه ریزی مرکز مطالعات و توسعه آموزش علوم پزشکی، دانشگاه علوم پزشکی مشهد، مشهد، ایران نویسنده مسئول: یلدا روانشاد، نشانی نویسنده مسئول: مشهد، دانشگاه علوم پزشکی، ساختمان قرشی، مرکز مطالعاتو توسعه آموزش پزشکی،پست الکترونیک: RavanshadY@mums.ac.ir     چکیده مقدمه: تفکرپزشکخانوادهدر کشورماریشهدرفرهنگایرانی اسلامیدارد. ارتباط،مجموعه ایازتوانایی های قابلآموختناستکهبه اعتقادبسیاریازصاحب نظرانیکمهارتبالینیپایه محسوبمی‌شود؛ هر چند مهارتهای ارتباطی پیچیده هستند، قابلیت آموزش و آموختن دارند. در این بررسی به رابطه پزشک و بیمار در سیستم پزشک خانواده پرداخته شده است. روش: مطالعه حاضر از نوع مروری بوده و جهت برنامه پزشک خانواده و ارتباط پزشک و بیمار در سایت هایsid.ir، Science direct و موتور جستجوی google scholar جستجو انجام شد. یافته ها: در برنامه پزشک خانواده تواناییهای ارتباطی نه تنها شامل تعامل با بیماران بلکه تبادل اطلاعات از طریق کلامی و نوشتاری با خانواده های آنان و   دیگر اعضای تیم بهداشتی نیز می شود. The kalamazoo consensuse statement شاید یک مثال خوب از یک مدل همه جانبه ارتباطی پزشک و بیمار برای مراقبتهای سرپایی از قبیل پزشک خانواده باشد. مدلهای دیگر عبارتند از ILS، Framework SEGUE، مدل کالگری کمبریج. نتیجه گیری: برنامه پزشک خانواده منجر به افزایش کارآیی خدمات درمانی و افزایش رضایتمندی بیماران می شود. رابطه پزشک و بیمار نقش کلیدی در برنامه ی پزشک خانواده دارد و باید در سیاست گذا ری ها و برنامه ریزی های آتی به خصوص تدوین برنامه های درسی این امر مدنظر قرار گیرد.  واژه های کلیدی: بیمار،‌ پزشک خانواده،‌ ارتباط UR - https://hmed.mums.ac.ir/article_13650.html L1 - https://hmed.mums.ac.ir/article_13650_6b511da9ffbabd90743430578eac0687.pdf ER -