نوع مقاله : مقاله پژوهشی
چکیده
زمبنه و هدف: با توجه به اهمیت تکنیکهای پرپ و درپ در اتاق عمل و نقش دانشجویان، آموزش موثر این روشها میتواند نقش موثری در ارتقای یادگیری دانشجویان داشته باشد. لذا مطالعه حاضر با هدف تعیین تاثیر روش ایفای نقش پرپ و درپ بر استرس ادراک شده و خودکارآمدی دانشجویان اتاق عمل انجام شد.
روشبررسی: مطالعه نیمهتجربی حاضر با طرح دو گروهی و پیش آزمون پس آزمون در سال 1400 در دانشگاه علوم پزشکی شهرکرد انجام شد. 40 نفر از دانشجویان کارشناسی اتاق عمل به روش دردسترس انتخاب و به دو گروه تخصیص تصادفی یافتند. دادهها قبل و بعد از مداخله توسط پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک، پرسشنامه استرس و خودکارامدی جمعآوری و توسط نرم افزار آماری SPSS نسخه 16 و با استفاده از آزمونهای آماری توصیفی و تحلیلی مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند.
یافته ها: آزمون تیتست نشان داد که میانگین استرس درک شده بین گروههای مداخله و کنترل بعد از مداخله (021/0=p) نسبت به قبل (167/0=p) و یک ماه بعد از مداخله(116/0=p) معنیدار بود. میانگین خودکارآمدی در دانشجویان بعد از مداخله(018/0=p) و یک ماه بعد از مداخله (009/0=p) نسبت به قبل از آن (089/0=p) تفاوت معنیداری داشت.
نتیجهگیری: با توجه به نقش معنیدار روش ایفای نقش در کاهش استرس و افزایش خودکارآمدی دانشجویان اتاق عمل در اجرای فرایندهای مهمی همانند پرپ و درپ ، مدیران آموزشی بایستی در زمینه استفاده از این روش و ارزیابی آن در سایر فرایندهای بالینی برنامه-ریزیهای لازم را داشته باشند.
کلمات کلیدی: ایفای نقش، پرپ و درپ، استرس، خودکارآمدی، دانشجویان اتاق عمل