چکیده
مقدمه: در دانشکدههای علوم پزشکی، نیاز مبرم به استفاده از تواناییهای زیاد دانشجویان مقاطع بالاتر به وضوح احساس میشود. به نظر میرسد بتوان با استفاده از روش آموزش از طریق همتایان، که یکی از روشهای پرکاربرد سازندهگرایی است، خلاء کمبود استادان بالینی را تا حدودی برطرف کرد. هدف از این مطالعة تعیین تأثیر به کارگیری شیوة یادگیری به کمک همتایان در آموزش بالینی از دیدگاه دانشجویان پرستاری و مقایسه آن با روش متداول است.
روش کار: مطالعه حاضر مطالعهای نیمه تجربی بوده که جامعه پژوهش آن شامل دانشجویان ترم 3، به عنوان کارآموز و دانشجویان عرصه پرستاری دانشکده پرستاری-مامایی رشت، به عنوان مربی همتا، بودند. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامهای مشتمل بر آیتمهای عمومی و اختصاصی بود. پس از جمعآوری داده ها، برای تجزیه و تحلیل از نرمافزار SPSS21 و آزمونهای آمار توصیفی و استنباطی (آزمون تی مستقل، کای دو، تست دقیق فیشر و ضریب همبستگی پیرسون) با سطح معنیداری P≤0.05 استفاده شد.
نتایج: میانگین نمره کلی و نمرة بعد عمومی پرسشنامه در گروه آموزش همتایان بیشتر از گروه سنتی بود(به ترتیب 91/23±47/149 در مقابل 78/24±19/147؛ 23/17±5/91 در مقابل 45/18±66/88)، ولی تفاوت معناداری بین نمرات دو گروه وجود نداشت (P=0.68؛ P=0.48). در بعد اختصاصی پرسشنامه نیز بین نمرات دانشجویان در دو گروه تفاوت معناداری مشاهده نشد (P=0.81) و میانگین نمرات دانشجویان در گروه سنتی کمی بیشتر از گروه آموزش همتایان بود (به ترتیب 55/11±54/58 در مقابل 16/9±97/57).
نتیجه گیری: با توجه به اهمیت موضوع و نتایج مطالعه، مبنی بر نمرات بالاتر گروه مداخله در بعد عمومی و کلی و نمرات بالاتر گروه شاهد در بعد اختصاصی، مشاهده می شود که شیوة یادگیری به کمک همتا مؤثر است، به نحویکه می توان از نیروهای جوان مقاطع بالاتر؛ یعنی کارشناسی ارشد که تجربه و تخصص بیشتری دارند (مشروط به آموزش و سنجش مداوم و برگزاری کارگاه برای ارتقای بیشتر بعد تخصصی آنان) استفاده شود. همچنین پیشنهاد میشود مطالعاتی نیز برای بررسی میزان یادگیری و اثربخشی این شیوه با در نظر گرفتن موارد ذکر شده صورت گیرد.
کلیدواژهها