چکیده
مقدمه: از میان ویژگی های یک مربی مهارت ارتباط او با دانشجویان بسیار پررنگ تر از سایر مهارت ها می باشد. مدیریت کلاس نیز یکی از مهمترین چالش های آموزشی در مراکز آموزشی است. هدف پژوهش حاضر بررسی رابطه مهارت های ارتباطی و سبک های مدیریت کلاس در مربیان بهورزی بود.
روش کار: یک مطالعه توصیفی همبستگی است که در سال 1401 روی 124 مربی انجام شد. از طریق گوگل فرم و پیام‌رسان‌ها به تکمیل پرسشنامه‌های مشخصات دموگرافیک و مهارتهای ارتباطی کوییندام که توسط حسین چاری(1384)روایی و پایایی آن تایید شد و سبک‌های مدیریت کلاس ولفگانگ که توسط عالی و امین یزدی (1384) در جامعه ایرانی روایی و پایایی آن مورد تاییدقرار گرفت، پرداختند. داده ها با SPSS26 مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج: مربیان در مجموع 124 نفر با میانگین سنی 6.3±45.3 سال بودند که شامل31.5درصد مرد و 68.5 درصد زن می شدند. 83.1 درصد دارای سبک مدیریت کلاس تعاملی و 9 /16درصد دارای سبک مداخله‌گرا بودند. 75 درصد مربیان با سطح بالای مهارتهای ارتباطی و 25 درصد نیز با سطح متوسط مهارتهای ارتباطی شناسایی شدند و بیشترین میانگین نمره مربیان با مدرک بهداشت محیط بود، آزمون کروسکال والیس تفاوت معناداری بین مربیان با مدارک تحصیلی متفاوت نشان داد (0.019=P). مهارت گوش دادن کاهش معناداری در گروه با سبک مداخله گرا نسبت به تعامل گرا نشان داد( 0.032=P). آزمون همبستگی اسپیرمن نشان داد سنوات خدمت با مهارت های ارتباطی رابطه معکوس و معناداری دارد (0.18-=r و 0.038=P). اما سایر مهارتهای ارتباطی و سبک‌های مدیریت کلاس رابطه معناداری نشان ندادند.
نتیجه گیری: سبک مدیریت کلاس (تعاملی و مداخله‌گرا) بجز برای مهارت گوش دادن، با سایر مهارتهای ارتباطی رابطه معناداری نداشت. با توجه به اهمیت مهارت های ارتباطی مربیان در فرایند آموزش ، ضروری است تا در برنامه های آموزش ضمن خدمت مربیان به این مهم توجه شود.
)