چکیده
مقدمه: شرایط همه‌گیری کرونا ویروس تاثیر غیرقابل انکاری در فرآیند شغلی کارمندان و بخصوص اعضای هئیت علمی داشته و نحوه تدریس و فعالیت آنها را تحت تاثیر قرار داده است. دورکاری شکلی از تغییر رویه در انجام کارها است که اثرات بالقوه و جدی بر عملکرد سازمان دارد لذا مطالعه حاضر با هدف تبیین تعهد سازمانی اعضای هیئت علمی در دوران دورکاری ناشی از کرونا ویروس انجام شد.
روش کار: مطالعه کیفی حاضر به‌روش تحلیل محتوی قراردادی در سال 1401 در یکی از دانشگاه‌های علوم پزشکی انجام شد. 15 نفر از اعضای هیئت علمی که در دوران کووید-۱۹ تجربه دورکاری را داشتند به‌روش هدفمند انتخاب و داده‌ها با استفاده از مصاحبه‌های نیمه ساختارمند عمیق انفرادی و گروهی جمع‌آوری و با استفاده از رویکرد گرانهیم و لاندمن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج: مصاحبه با مشارکت‌کنندگان در طی یک دوره 4 ماهه انجام شد. 15 مصاحبه به‌صورت رودررو انجام شد. میانگین طول مدت مصاحبه ۳۰ دقیقه بود. مصاحبه ها تا اشباع داده‌ها و هنگامی که هیچ تم یا طبقه جدیدی به‌دست نیامد، ادامه یافت. یافته‌ها شامل یک تم (حضور مداوم و اثربخش)، پنج طبقه (تعهد حرفه ای استاد، وظیفه‌شناسی نهادینه شده، سودمندی در دورکاری، پایش و نظارت مداوم و شرایط و جو محیط کار) بود.
نتیجه‌گیری: افزایش تعهد سازمانی اعضای هئیت علمی و وظیفه شناسی آنها به علت احساس رضایت شغلی و سودمندی در دورکاری و نیز فضای حاکم بر سازمان شکل می گیرد و در نتیجه این موارد باعث بهبود فعالیت اعضا می شود.
کلیدواژه‌ها
)