چکیده
مقدمه: شاگردپروری فرآیندی است که از طریق آن یک فرد با تجربه دیگری را در توسعه مهارت‌ها و دانش برای پیشرفت حرفه‌ای ایشان راهنمایی می‌کند. در شاگردپروری علاوه بر انتقال مهارت های فنی، به رشد فردی افراد نیز اهمیت داده می شود. الگوگیری از شیوه شاگردپروران ممتاز در تربیت اسلامی می تواند در تربیت نیروهای متخصص در رشته های متناسب با نیاز جامعه برای عموم مسلمانان کارگشا باشد.
روش کار: در این مقاله به بررسی شیوه شاگردپروران ممتاز در تربیت اسلامی مانند حضرت امام صادق (ع)، عرفای بزرگی چون جنید بغدادی، بایزید بسطامی، نجم الدین کبری، امام خمینی (ره)، اساتید بزرگی چون محمد حسین نایینی، محمدحسین طباطبایی، مرتضی مطهری، سیده نصرت امین، شهید ثانی و ملامحسن فیض کاشانی پرداخته شد.
نتایج: حضرت امام صادق (ع) با توجه به استعداد فراگیران، شاگردانی را در حوزه های مختلف علوم تربیت نمودند. جنید بغدادی، بایزید بسطامی و نجم الدین کبری با خودسازی دارای قدرت نفوذ کلام شدند. امام خمینی (ره) تاکید بسیار بر تزکیه نفس قبل از تعلیم نموده و در شاگردپروری به تربیت اخلاقی، سیاسی و علمی توجه فراوانی داشته اند. محمد حسین نایینی، محمدحسین طباطبایی و مرتضی مطهری وجهه علمی و شخصیت اخلاقی یک معلم را از پیش نیازهای مهم شاگردپروری می دانستند. از نظر ایشان یک معلم الهام بخش می بایست در سه بعد فردی، اجتماعی و تعلیمی دارای ویژگی های برجسته ای باشد. بانو سیده نصرت امین همانند شهید ثانی و ملامحسن فیض کاشانی نیز در مقوله شاگردپروری دو محور تربیت علمی و اخلاقی را مورد نظر قرار می داده اند.
نتیجه گیری: در جمع بندی حاصل شده، یک معلم شاگرد پرور لازم است بر تزکیه نفس خود بیش از هرچیزی توجه داشته باشد. باید به تربیت ابعاد فردی، اجتماعی، اخلاقی، سیاسی و علمی فراگیران توجه داشته و آنها را در رشته های متناسب با استعدادشان تربیت کند.
کلیدواژه‌ها
)