چکیده

مقدمه: همه‌گیری کووید-۱۹ موجب تغییر سریع از آموزش حضوری به آموزش مجازی در سراسر جهان شد. این انتقال سریع پرسش‌هایی را در مورد اثربخشی آموزش مجازی، مطرح کرد. این مطالعه با هدف ارزیابی اثربخشی آموزش مجازی در دانشکده علوم پزشکی ساوه در طی شیوع کووید-۱۹ انجام شد.
روش کار: این مطالعه توصیفی همبستگی مقطعی، در طول شیوع کرونا در سال 1400 انجام شد. مشارکت کنندگان شامل 313 نفر از دانشجویان و 25 نفر از اساتید دانشکده علوم پزشکی ساوه بودند که به روش در دسترس انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها، از پرسشنامه اطلاعات دموگرافیک و پرسشنامه سنجش اثربخشی آموزش مجازی استفاده شد. این پرسشنامه دارای 55 گویه و 10 مولفه بود. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار spss نسخه 23 انجام گردید.
نتایج: تعداد 10 نفر از نمونه های پژوهش به دلیل تکمیل ناقص پرسشنامه از پژوهش خارج شدند و در نهایت داده های 303 نفر از دانشجویان و 25 نفر از اساتید دانشکده علوم پزشکی ساوه در پژوهش حاضر مورد تحلیل قرار گرفت. میانگین نمره کل پرسشنامه اثربخشی آموزش مجازی از دیدگاه اساتید و دانشجویان به طور معنی داری (001/0p<) بالاتر از حد متوسط بود. همچنین میزان اثربخشی آموزش مجازی از دیدگاه اساتید (03/23±08/218) به طور معنی داری(001/0p<) مطلوبتر از دیدگاه دانشجویان (34/50±48/189) بود. در میان همه ابعاد آموزش مجازی، اثربخشی تمام ابعاد به استثنای ابعاد انعطاف پذیری، حمایت و انگیزه به لحاظ آماری معنی دار (05/0p<) بالاتر از حد متوسط بود.
نتیجه گیری: مطالعه حاضر نشان داد که اثربخشی آموزش مجازی در دانشکده علوم پزشکی ساوه از دیدگاه اساتید و دانشجویان از سطح مطلوبی برخوردار بوده است. در حالی که از نظر اساتید و دانشجویان، بسیاری از ابعاد آموزش مجازی اثربخشی بالایی را داشتند، ابعاد انعطاف‌پذیری، حمایت و انگیزه نیاز به توجه بیشتری دارند.