چکیده
مقدمه: در حرفه‌های حوزه پزشکی، مهارت‌های یادگیری خودراهبر به علت ارتباط با یادگیری مادام‌العمر، از اهمیت بسیاری برخوردارند. برای اثربخش بودن یادگیری، وجود انگیزش عامل اساسی و مهم است. مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط بین یادگیری خودراهبر و انگیزش تحصیلی در دانشجویان پرستاری، مامایی و پیراپزشکی انجام شد.
روش کار: مطالعه حاضر به‌صورت همبستگی درمیان 160 دانشجوی دانشگاه علوم پزشکی قم در سال 1403 انجام شد. نمونه‌گیری به روش طبقه‌ای و متناسب با تعداد دانشجویان هر رشته انجام شد. برای تکمیل داده‌ها از چک لیست اطلاعات جمعیت‌شناختی، مقیاس یادگیری خودراهبر و مقیاس انگیزش تحصیلی استفاده شد. روایی کیفی هر دو مقیاس توسط متخصصین تایید شد و آلفای کرونباخ دو پرسشنامه بترتیب 85/0 و 81/0 محاسبه شد. تجزیه و تحلیل داده‌ها با کمک نرم‌افزار SPSS23 و آزمون‌های تی مستقل، آنالیز واریانس، همبستگی پیرسون و رگرسیون تک متغیره و چند متغیره انجام شد. سطح معنی‌داری کمتر از 05/0 در نظر گرفته شد.
یافته ها: متوسط سن شرکت کنندگان 44/4 ± 68/22 سال و متوسط علاقه آنها به رشته تحصیلی درمقیاس (0-10) 24/± 1/7 بود. متوسط نمره انگیزش تحصیلی و یادگیری خودراهبر بترتیب 66/8 ± 35/98 و 51/9±60/77 بود. نتایج آزمون همبستگی پیرسون نشان داد که انگیزش تحصیلی و ابعاد آن با یادگیری خودراهبر و ابعاد آن رابطه معنادار داشتند (r=0.405,p=0.001). بر اساس نتایج حاصل از آزمون رگرسیون چند متغیره، متغیرهای رشته تحصیلی، درآمد خانواده، علاقه به رشته و انگیزش تحصیلی 55% از تغییرات واریانس یادگیری خودراهبر دانشجویان را تبیین می‌کند(R= 0.550, R2= 0.302, Adj R Square=0.271, p=0.001).
نتیجه‌گیری: نتایج مطالعه حاضر نشان می‌دهد که ارتقای انگیزش تحصیلی نقش کلیدی در بهبود یادگیری خودراهبر در دانشجویان پرستاری، مامایی و پیراپزشکی دارد. با وجود اینکه یادگیری خودراهبر در این دانشجویان در سطح بالا قرار دارد، اما سطح انگیزش تحصیلی در آنان پایین است که می‌تواند مانع از دستیابی به نتایج بهتر آموزشی شود.
کلیدواژه‌ها
)