چکیده
مقدمه: امروزه پرستاری یکی از مشاغل با اهمیت و حیاتی در هر جامعهای است، یکی از چالشهای پیش روی نظام بهداشت و درمان و مدیران بیمارستانها، روند نگران کننده قصد ترک شغل پرستاران است. از جمله عواملی که میتواند در قصد ترک شغل پرستاران نقش مهمیداشته باشد، تناسب پرستاران با محیط کاریشان است. بنابراین هدف از این تحقیق بررسی تأثیر تناسب فرد- سازمان بر قصد ترک شغل با نقش میانجی تناسب فرد- گروه در میان پرستاران بیمارستانهای تخصصی دولتی شهرستان مشهد است.
روش کار: پژوهش حاضر از نظر هدف کاربردی و از نظر روش جمع آوری دادهها توصیفی از نوع همبستگی میباشد. جامعه آماری این تحقیق پرستاران رسمی، پیمانی و قراردادی شاغل در بیمارستانهای تخصصی دولتی مشهد به تعداد 1467 نفر میباشند که از بین آنها 305 نفر به روش نمونه گیری تصادفی طبقهای به عنوان نمونه انتخاب شدند. برای جمع آوری دادهها از روش پرسشنامه از نوع بسته پاسخ استفاده شد که ضریب پایایی این ابزار به روش آلفای کرونباخ 89/0 به دست آمده است. دادههای تحقیق از روشهای آمار توصیفی آمار استنباطی از طریق نرم افزارهای SPSS نسخه 18 وAMOS مورد تحلیل قرار گرفت.
نتایج: اثرات مستقیم و غیرمستقیم تناسب فرد- سازمان و تناسب فرد- گروه بر قصد ترک شغل پرستاران منفی و معنادار بود و همچنین اثر میانجی تناسب فرد- گروه بین تناسب فرد- سازمان بر قصد ترک شغل نیز تأیید شد.
نتیجه گیری: بکارگیری و حفظ پرستارانی که از نظر باورها، اهداف و ارزشهای فردی، همخوانی و سازگاری مناسبی با چشم انداز، اهداف، اصول و ارزشهای نظام بهداشت و درمان دارند، باعث حفظ پرستاران و کاهش روند خروج و ترک داوطلبانه آنان و به تبع افزایش رضایتمندی بیماران و بهبود کیفیت ارائه خدمات بهداشتی و درمانی و ارتقای سلامت و رفاه کل جامعه میشود.
کلیدواژه‌ها
)