چکیده

زمینه‌و‌هدف: پژوهش، یادگیری و آموزش آن از فرایندها و مهارتهای مهم و اساسی برای دانشجویان در مقاطع تحصیلات-تکمیلی است. پژوهش‌حاضر با هدف بررسی ارتباط بین خودکارآمدی با عملکردپژوهشی دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی شهیدبهشتی، انجام شد.
روش‌مطالعهمطالعه حاضر مقطعی و به صورت توصیفی – تحلیلی انجام شد.جامعه آماری این پژوهش کلیه دانشجویان دانشکده‌های پزشکی و پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی شهیدبهشتی درسال1400بود. 100 دانشجو به روش نمونه گیری طبقه ای انتخاب و در مطالعه شرکت کردند. برای گرد‌آوری داده‌ها از پرسشنامه‌های خودکارآمدی و عملکردپژوهشی استفاده شد. داده‌ها با استفاده از آزمون تی، ANOVA، ضریب همبستگی پیرسن در نرم افزار23SPSS، مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.
نتایج: دراین مطالعه، 86 نفر (86%)دختر و 14 نفر (14%) پسر با میانگین سنی 7/23 سال بود. بودند. میانگین و انحراف معیار نمره‌خودکارآمدی در حیطه های مختلف تحلیلی‌وآماری (63/8±)77/34، مفهوم‌پردازی (53/5±)54/31، روش‌واجرا (77/57±)31/30، پژوهش‌کیفی(24/3±)81/12،گزارش (81/3±)83/15،مهارت‌و تبحر (33/3±)54/16،اخلاق (90/1±)79/8، خودکارآمدی کلی(44/30±)60/150 و عملکردپژوهشی (73/0±) 32/0 بود. نتایج آزمون t مستقل نشان داد که بین دانشجویان دختر و پسر از لحاظ عملکرد پژوهشی تفاوت معناداری وجود ندارد اما بین میانگین نمره عملکرد پژوهشی بر حسب درجه علمی استاد راهنما اختلاف معنی داری داشت (P=0.001). همبستگی معنی داری بین نمره عملکرد پژوهشی و حیطه های هفت گانه خودکارآمدی وجود نداشت (P>0.05).
نتیجه‌گیری: یافته‌های این پژوهش نشان‌دهنده نیاز به مداخلات آموزشی مؤثر برای ارتقای عملکرد پژوهشی ضروری است و با انتخاب اساتید راهنما با درجه علمی بالا، عملکرد پژوهشی دانشجویان ارتقا می یابد.